Autor: madga

No to zleciało trochę czasu, odkąd ostatnio coś mi się tu napisało…

Przeglądając poprzednie wpisy trafiłam na obietnicę napisania – może nie recenzji, bo tych jest w sieci sporo – ale mojej oceny książki Manfreda Spitzera pt. „Cyfrowa demencja”. Książkę przeczytałam już jakiś czas temu, więc nie będzie „na świeżo”, ale po ułożeniu sobie wszystkiego na spokojnie. Zacznijmy od tego, że szczerze zachęcam do przeczytania książki zarówno miłośników cyfrowych mediów, jak i ich przeciwników. Dlaczego? Ano dlatego, że ta książka to nie broszurka propagandowa tylko rzetelne omówienie tematu, a przedstawione w nim tezy mają pokrycie w aktualnych badaniach naukowych. Autor nie jest oderwany od rzeczywistości; akceptuje rolę komputerów w pracy i poza nią, ale… Właśnie to „ale” w różnych jego aspektach i na różnych etapach życia człowieka zostało w książce przedstawione, zwłaszcza w kontekście problemów z nauką, koncentracją, samodyscypliną i rozumieniem świata przez dzieci, jak i wpływem cyfrowych mediów na dorosłych. Książka przestawia także – w sposób przystępny dla laika – jakie zmiany zachodzą w mózgu pod wpływem naszych działań. Ciekawe…

„Cyfrowa demencja” jest adresowana w szczególności do rodziców, choć ze względu na swój przedmiot rozważań (m.in. sposób nauki) powinna zainteresować także pedagogów. Z jakichś jednak przyczyn nie interesuje. Nie spotkałam się z żadną dyskusją na ten temat. W Polsce właściwie bezkrytycznie przechodzi „komputeryzacja” w szkołach. I nie chodzi mi tu bynajmniej o uczenie dzieci obsługi komputera, mimo że nauka ta jest oparta właściwie na jednym systemie operacyjnym. Uważam, że powinny to umieć. Ale po jaką ch… im np. książki w wersji elektronicznej? Na podstawie moich obserwacji własnego dziecka jest tak: książki są darmowe (hura), ale to nie jest tak, że kończy się rok szkolny i można zapomnieć o przerabianym materiale (mimo, że książki pod koniec roku trzeba zdać i niestety nie można ich wypożyczyć z biblioteki, gdy są potrzebne). Dzieciaki korzystają z nich również później w czasie powtórek przed egzaminem gimnazjalnym, albo po prostu dlatego, że nauczyciel nie wyrobił się z materiałem i pierwszy miesiąc nowego roku szkolnego (albo więcej) przeznacza na jego skończenie. Wtedy dzieci korzystają z książek w formie elektronicznej. Nauka wygląda tak: w jednym oknie „odpalona” książka, w drugim facebook, w trzecim counter strike… Właśnie dlatego uważam, że książki elektroniczne to zły pomysł. Jeśli dziecko tak łatwo może sięgnąć po „rozpraszacza” (nie ukrywajmy – da niego ciekawszego niż fizyka), to to zrobi. A to czego się oczekuje od naszych dzieci w związku z rozpowszechnianiem życia „cyfrowego” to dużo szerszy zakres. Dla przykładu: w wielu szkołach wymagane jest założenie konta na FB, bo tam są zamieszczane informacje „klasowe” przez szkołę czy uczelnię; wiele zadań domowych dziecko nie tylko nie wykona bez internetu (jeśli chodzi o żądanie odnalezienia tam określonych informacji), ale musi je wykonać przez internet (na portalu) lub przy pomocy komputera (np. prezentację multimedialną; nota bene pierwszą taką prezentację miało zadane moje dziecko gdy było w II klasie szkoły podstawowej!). Dzieci outsiderwów, którzy nie mają ochoty mieć w domu kompa mają doprawdy przechlapane w polskich szkołach. Od razu rzuca się im hasło „wykluczenia cyfrowego” skazujące je w przyszłości przynajmniej na najgorszą pracę fizyczną, o ile nie w ogóle na bezdomność…

A wracając do „Cyfrowej demencji” jeśli uważacie, że dostęp do cyfrowych mediów rozwija Wasze dziecko (albo Was), że ułatwi mu „start”, wpływa pozytywnie na jego kontakty z rówieśnikami, pomaga mu w życiu dając dostęp do ogromnej ilości informacji jaką można znaleźć w sieci, pomaga w szybszym podejmowaniu decyzji, czyni z niego człowieka „nowoczesnego, obeznanego”, potrafiącego zajmować się wieloma rzeczami na raz (jako plus) to ta książka to Wasze must read 🙂

Miłej lektury.

… i właściwie tylko tyle chciałam napisać. Bardziej sobie, żebym nie zapomniała, bo do końca tygodnia mam wolne i „oblecą” mnie pączki w pracy, ale jednocześnie przypominanie o tej smacznej tradycji. Za to cieszę się feriami – mało zimowymi.

Jutro Walentynki. Co oznacza, poza innymi plusami, „dzień bez gotowania” 🙂

A Wy co planujecie: stawiacie na własną kuchnię czy na odpoczynek w restauracji?

Podobno wielkimi krokami zbliża się wiosna. Prognozy są optymistyczne – za tydzień +10 stopni i to nie Fahrenheita, ani tym bardziej Kelvina, ale naszego drogiego Celsjusza 🙂

Co roku trzymam choinkę w domu do ostatniego dnia, żeby się nacieszyć świętami. W tym roku nie mogę doczekać się księdza po kolędzie, żeby ją rozebrać… A to już nowość w moim wykonaniu. Nie mam ochoty na spacery po trzeszczącym pod butami śniegu (kolejna nowość), wolałabym wybrać się na rower po zielonym lesie (uff, choć jeden standard).

Z przymrużeniem oka zaczęłam czytać książkę pt. „Cyfrowa demencja”. Niestety po pierwszych kilku stronach mina mi zrzedła, bo okazuje się, że nie takie bzdury są tam powypisywane, jakich się spodziewałam. Już jakiś czas temu zauważyłam u siebie, że czym więcej czasu spędzam w necie (a niestety muszę), tym większe mam problemy z koncentracją i pisaniem dłuższych tekstów… Ja jak ja, ale dziecku trzeba będzie bardziej zdecydowanie wyznaczyć granice… Jak przeczytam całą książkę to napiszę coś więcej.

Plusy:

– odchudzania – trochę schudłam, a żeby mieć motywację do utrzymania tej wagi i w ogóle, żeby poprawić sobie nastrój, kupiłam trochę nowych ciuchów 🙂 Że niby dotychczasowe są za luźne… Każdy pretekst dobry, a mąż nawet ponarzekać nie może przy takich argumentach 🙂

– drugiej połowy stycznia – może jeszcze tego tak nie widać, ale dzień mamy coraz dłuższy. Uznajmy więc, że wkrótce wiosna 🙂

– wcześniejszego rozliczenia się z podatków – będzie szybciej zwrot kasy.

Od wielu lat moim postanowieniem noworocznym jest zacząć się odchudzać 🙂 Jak zapewne większości kobiet. Niestety to postanowienie jest realizowane zwykle przez jakieś dwa tygodnie nowego roku, a później lipa i lekka przedurlopowa histeria 😉 W tym roku (a właściwie w poprzednim) postanowiłam „oszukać postanowienie” i przeniosłam je na… listopad. Wtedy zwykle zaczyna się większe zamieszanie w pracy, siedzi się dłużej, je mniej – bo nie ma czasu, biega po sklepach w poszukiwaniu prezentów i w ogóle moja aktywność wówczas zdecydowanie wzrasta. Wykorzystałam ten czas narzucając sobie dodatkowo kontrolę nad przegryzkami, żeby nie było, że jak nie ma czasu na obiad, to wciągnę kilka snickersów dla kurażu i pobudzenia sił 🙂 Zaczęłam też trochę ćwiczyć. Efekt wyszedł taki, że kiedy wskoczyłam w święta w obcisłą kieckę, to wszyscy zrobili wow, mimo że waga pokazuje tylko 3 kg mniej (co oczywiście też jest osiągnięciem). W święta jakimś cudem udało mi się pilnować, więc wszystko pozostało w normie i tylko teraz muszę zapanować nad zimowym obżarstwem, bo robi się chłodno, a zawsze mój apetyt rośnie proporcjonalnie do spadku temperatury 😉

Ale, ale… Ostatnio zaczęła mi szwankować waga, tzn. dłużej się namyślała zanim w ogóle postanowiła się „wyzerować” i dłużej ważyła. Wczoraj w ramach buntu pokazała mi, że ważę 125,6 kg!!! (nie jestem małą osóbką, ale zawsze do tej wagi mi było daleko). A dziś nastąpił cud odchudzania – pokazała 2,9 kg !!! Chodakowska, schowaj się. W ciągu jednego dnia, to nawet Ty tak nie potrafisz 😉

PS. Wyczerpałam limit tagów do bloga… Nie sądziłam, że to możliwe…

Uff, kolejne zebranie z rodzicami z głowy. Już nie dziwię się moim rodzicom, że nigdy nie mieli ochoty na nie chodzić. Chociaż może kiedyś miało to sens. Był przynajmniej ten dreszczyk niepewności jakie to dziecko ma oceny i co tym razem nawywijało 😉 Teraz mamy dzienniki elektroniczne. Wszystkie informacje o ocenach, nieobecnościach, spóźnieniach, ogłoszenia i korespondencja z nauczycielami przechodzi na bieżąco. A zebrania… Chyba pozostały jako szkolna tradycja. No więc dobrze, tradycji stało się zadość i spokój na dwa miesiące 🙂

22 listopada… Chyba trzeba zacząć myśleć o prezentach mikołajkowych. I tych domowych, i tych do szkoły.

Po południu zaplanowałam ostatnie grabienie liści w sezonie. Więc będzie kolejne „uff” z powodu zakończenia prac ogrodniczych. Całe szczęście, że zrobiło się ciepło. Nie będzie to udręka, a przy odpowiedniej muzyce może być całkiem przyjemnie 😉

Cudowną dziś mamy pogodę. Niebo wręcz lazurowe, słońce świeci 🙂